Our apartment is slowly taking shape… We no longer have a heap of shoes in front of the door, but now (try to) neatly store our footwear in a shoe cabinet, which took four hours to assemble on a cold winter evening (not sure our neighbours enjoyed the hammering, but it was definitely a bonding experience as a couple). We have a custom-made sideboard (made by Andre’s dad!) packed with papers I never get round to sorting. The kitchen now has an oven cloth hook and several matching fruit baskets (sounds silly, but makes the counter look very organised). And… we ordered a new sofa: a huge leather U-shaped 6-seater with chaise longue, which should be delivered in August (I would like to highlight “should” here, because you never know, the Italy-Malta trip could take up to six months as well, considering the waves and all that…).
Malta’s not the ideal place to buy furniture. The selection is very limited (everyone ends up with the same stuff, in different colours if one's lucky) and delivery times are atrociously long. And since everything needs to be shipped, there’s the occasional shipping damage. One of our kitchen cabinets was damaged on its voyage from il bel paese and took weeks to be replaced, delaying the counter top delivery and leaving us with a piece of chipboard as makeshift counter for months. Not a tragedy since my cooking skills are very limited, but not aesthetically pleasing either.
And then there’s my plants… In the past, I never had a thing for plants. I did have a cactus on my PC tower as a teenager, but that’s as far as it went: tiny and low-maintenance. Now I have a lemon tree on the balcony, a ficus benjamina in a stylish grey pot, a spider plant, a yucca palm tree and lots of unnamed plants (not because they’re new species, but simply because I don’t remember what they’re called). I think plants brighten up a room and add that touch of class. Unless your dog chews off all the leaves that is.
We’ve still got a long way to go as far as furnishing and decorating is concerned. And a lot depends on – once again – the centre of our universe: the little hairy one. If and when Gizmo learns to behave, we can finally buy a nice carpet (at the moment the black devil is into running off with the kitchen carpet), put our plant pots on the floor (instead of finding a spot for them on every cabinet, which may one day even collapse under the weight) and sit on soft, high-quality chairs (thankfully we didn’t spend a fortune on our current chairs, because last year Gizmo chewed one of them, which I managed to replace, although it took great effort because production had been discontinued).
In short, turning a house into a home doesn’t happen overnight. Especially when you live in Malta with a furry destroyer lab…
Thursday, May 28, 2009
Wednesday, May 27, 2009
Summer bliss, allergy amiss
I’ve been a bit busy these last few days doing… nothing really. It’s amazing how a person can let an entire day go by without doing anything productive. I had two days off last week and decided to watch TV, relax in the sun, walk Gizmo, tidy up and clean (a little, no let me rephrase: too little). Then I got an awful allergy (probably because of all the tidying and cleaning), which stubbornly keeps haunting me… I spend my days sneezing, wheezing, coughing and drying my puffy, watery eyes.
On Friday Andre’ and I decided to go to Paradise Bay, my absolute favourite: a tiny beach up north with breathtaking views and crystal-clear water (which, at 20°C, was still too cold for my liking). Last year my first trip to the beach was in March, but this year summer decided to keep us waiting… to explode with a bang: 32°C with humidity levels that make even the sleekest hair frizz.
On Sunday we went to the Earth and Garden festival, a great initiative to promote a cleaner environment through recycling and care for nature. The lighting, music, stalls and art exhibitions created a magical atmosphere, which was only disrupted by the – how shall I put this? – somewhat “alternative” smells, which were everything but family-friendly and welcoming.
This is how summer starts in Malta: swimming, relaxing and lots of festivals and village “festas”. I’m working on my tan and dreaming of my first “real” swim of 2009… maybe this weekend? Fingers crossed.
On Friday Andre’ and I decided to go to Paradise Bay, my absolute favourite: a tiny beach up north with breathtaking views and crystal-clear water (which, at 20°C, was still too cold for my liking). Last year my first trip to the beach was in March, but this year summer decided to keep us waiting… to explode with a bang: 32°C with humidity levels that make even the sleekest hair frizz.
On Sunday we went to the Earth and Garden festival, a great initiative to promote a cleaner environment through recycling and care for nature. The lighting, music, stalls and art exhibitions created a magical atmosphere, which was only disrupted by the – how shall I put this? – somewhat “alternative” smells, which were everything but family-friendly and welcoming.
This is how summer starts in Malta: swimming, relaxing and lots of festivals and village “festas”. I’m working on my tan and dreaming of my first “real” swim of 2009… maybe this weekend? Fingers crossed.
Sunday, May 17, 2009
Translation @ home
My job can be summarised in two words, one of which is a personal pronoun, so it doesn’t really contribute to the job description: I translate. People often ask me what that entails, apart from the obvious, literal meaning of the word. Well, I’m a communication expert. I ensure marketing material becomes accessible to different cultures, I contribute to EU campaigns, I inform the press of new products and events in their native language, I correct managers’ often disappointing linguistic masterpieces... And I enjoy it!
My description is often met with incredulity, because, let’s face it, it’s not the most adventurous of jobs. But it is challenging. And mentally exhausting, trust me.
Andre’ and I often argue because he thinks translating can’t be all that hard. After all, I don’t have meetings with ministers, I don’t need to attend conferences and business breakfasts (and enjoy the complimentary catering!), I am never asked to write lengthy reports on the state of the economy and most importantly, I don’t work in an overcrowded office.
True. But I work from home, for God's sake! All alone. With no supervision. Without my incredible time management skills and discipline, I’d be lazying around all day. Instead, I start working an hour early to go through my translations and correct anything that doesn’t sound or look right and occasionally I even work at weekends, just to give it my all.
Languages are my big passion. I adore communication in all its forms. So working on my own is quite a feat: no colleagues to have a chat with, no coffee breaks in the staff room… And still, I think this was the best career move ever. Simply because I enjoy it. And that’s what counts at the end of the day.
This short post is just a little reminder for all of us: it doesn’t matter what you do or where you do it, as long as you enjoy it. Criticising or questioning others’ career choices is pointless, because everyone has different goals and ambitions. You should always follow your dream and showcase your talents.... Wherever it suits you best.
My description is often met with incredulity, because, let’s face it, it’s not the most adventurous of jobs. But it is challenging. And mentally exhausting, trust me.
Andre’ and I often argue because he thinks translating can’t be all that hard. After all, I don’t have meetings with ministers, I don’t need to attend conferences and business breakfasts (and enjoy the complimentary catering!), I am never asked to write lengthy reports on the state of the economy and most importantly, I don’t work in an overcrowded office.
True. But I work from home, for God's sake! All alone. With no supervision. Without my incredible time management skills and discipline, I’d be lazying around all day. Instead, I start working an hour early to go through my translations and correct anything that doesn’t sound or look right and occasionally I even work at weekends, just to give it my all.
Languages are my big passion. I adore communication in all its forms. So working on my own is quite a feat: no colleagues to have a chat with, no coffee breaks in the staff room… And still, I think this was the best career move ever. Simply because I enjoy it. And that’s what counts at the end of the day.
This short post is just a little reminder for all of us: it doesn’t matter what you do or where you do it, as long as you enjoy it. Criticising or questioning others’ career choices is pointless, because everyone has different goals and ambitions. You should always follow your dream and showcase your talents.... Wherever it suits you best.
Thursday, May 7, 2009
VLAMINGEN IN HET BUITENLAND GROETEN HET LYCEUM OP DE OPENSCHOLENDAG
Morgen zet het Koninklijk Lyceum in Gent alle studenten en leerkrachten (van gisteren en vandaag) in de bloemetjes tijdens de openscholendag. Ann De Corte (mijn leerkracht aardrijkskunde in het derde middelbaar) en ik hebben voor deze gelegenheid een leuke nieuwsbrief opgesteld. Haar nieuwsbrief kun je lezen op: http://devolders.blogspot.com/2009/05/openscholendag-op-het-lyceum-op-8-mei.html en de mijne vind je hieronder. Veel leesplezier!
Technologie opent veel deuren en brengt mensen dichterbij…
Ann was een van mijn lievelingsleerkrachten op het Lyceum: een supergezellige, goedlachse jongedame die haar leerlingen vol enthousiasme aardrijkskunde bijbracht en op de hoogte hield van haar avonturen als jonge mama (soms was ze wel eens vijf minuutjes te laat omdat een van haar zoontjes op haar kleren had overgegeven).
We zagen elkaar in 2005 terug op een Lyceum-reünie, net toen zij op het punt stond te vertrekken naar de VS en ik overwoog om naar Malta te verhuizen. Ze beloofde me contact te houden en inderdaad… ik ontving prompt een mailtje met een link naar haar fotoalbum, waar haar nieuw leven in de VS prachtig in beeld wordt gebracht.
Toen Ann besliste een blog aan te maken, werd ik een trouwe lezeres en... haar verhalen waren zo’n grote inspiratie dat ik ook de stap zette naar de blogwereld. Nu lees ik alles over haar leven in de VS en krijgt zij alles te horen over mijn avonturen in de Middellandse Zee.
Even opfrissen…
Sommigen kennen me als de luidruchtige ex-studente Latijn-Moderne Talen die maar al te graag het woord nam. Anderen als de half Italiaanse, half Belgische die droomde van een taalgebonden carrière in verre oorden. Rinkelt er geen belletje?
Ik ben Amy Colman en heb van 1996 tot 2002 (als ik me niet vergis… cijfertjes zijn nooit mijn sterkste punt geweest!) Latijn-Moderne Talen aan het Koninklijk Lyceum gestudeerd.
Ik denk met plezier terug aan mijn Lyceum-jaren: van de uitstappen naar Tsjechië, Polen, Engeland en Rome tot de openschooldagen en ja, zelfs de examenperiodes… toen de Latijnse vaak een dagje langer examens moest afleggen en iedereen ons maar al te graag uitlachte.
Na zes boeiende en gezellige jaartjes op het Lyceum besloot ik – niet onverwachts – vertaler/tolk EN-IT-NL te studeren aan de Brusselse Vlekho (die nu deel uitmaakt van de HUB). In mijn eerste licentie verbleef ik in het kader van het Erasmus-programma vijf maand in het Italiaanse Forlì, waar ik mijn vriend Andre’ leerde kennen. Hij bleek Maltees te zijn (en ik wist natuurlijk totaal
niet waar Malta lag… m’n grootste flater sloeg ik toen ik hem vroeg of Malta bij Portugal lag! Ann, maak je geen zorgen… ’t is zeker jouw fout niet! Ik zat die les waarschijnlijk te babbelen of weg te dromen…).
Ik studeerde in juni 2006 af als tolk en zette nog geen twee weken later de grote stap: ik vertrok met mijn koffer van 20 kg richting Malta, een eilandje van amper 316 km² in de Middellandse Zee.
Ondertussen woon ik hier al bijna drie jaar samen met Andre’ en onze zwarte labrador retriever Gizmo in ons eigen appartementje met prachtig zicht op de helderblauwe zee. Zalig gewoon. Ik werk als vertaalster (actief NL en EN, passief NL, EN, IT en FR) voor een Gents vertaalbureau (van thuis, erg handig!) en Andre’ is manager van een departement van de Maltese Kamer van Koophandel.
Omdat ik zo van talen hou, ben ik Maltees aan het studeren (drie cursussen achter de rug en nu een beetje zelfstudie wegens tijdgebrek). Maltees is een combinatie van Arabisch, Italiaans en Engels: niet eenvoudig dus! Engels is hier de tweede officiële taal en bijna iedereen spreekt ook Italiaans, maar ik vind het een leuke uitdaging om me te verdiepen in deze toch wel erg bijzondere mengeling van drie totaal verschillende talen.
Ik heb nog geen moment spijt gehad van mijn beslissing om te verhuizen, integendeel, ik raad het iedereen aan! België heeft een zekere charme, maar wie wil nu niet op een zonovergoten eilandje wonen met twee knapperds als Andre’ en Gizmo?
MINIQUIZ: Amy gisteren en vandaag
Amy’s leerkracht Latijn:
a) zwaaide steeds met zijn houten stok boven haar hoofd om Rome aan te duiden op de kaart
b) liep in Rome rond met een Pikachu-ballon om de weg aan te duiden
c) houdt een lijstje bij met de studies en carrière van zijn ex-studenten
Antwoord: a, b én c. Inderdaad, als je even suf was in de klas, durfde Eddy Nuydt je wel eens wakker schudden door met zijn houten stok Rome aan te duiden op de driehonderd jaar oude kaart boven Amy’s hoofd. Tijdens de traditionele reis naar Rome kreeg Eddy inderdaad een Pikachu-ballon cadeau (het gele cartoonpersonage dat toen ‘in’ was) om zijn studenten de weg te wijzen en ja hoor, hij houdt al jaren de evolutie van zijn studenten bij: op elke reünie staat gegarandeerd een rondvraag op het programma. Eddy, you’re the best!
Amy heeft:
a) een jaartje Grieks gestudeerd
b) een jaartje economie gestudeerd
c) geen van beide
Antwoord: a. In het tweede middelbaar besloot ik Grieks te studeren om niet te moeten deelnemen aan de dissectie van het konijn, die in het leerplan stond van de groep Latijn-Wetenschappelijk Werk… Het mocht niet zijn… de leerkracht wetenschappelijk werk haalde de hele groep Grieks uit de klas om met een strootje de longen van een dood konijn op te blazen. Walgelijk! Economie had ik twee uurtjes per week op de hogeschool… ’t is nooit mijn sterkste vak geweest!
Mijn nieuwe woonst ligt:
a) ten zuiden van Sicilië
b) ten zuiden van Spanje
c) net onder Sardinië
Antwoord: a. Velen hebben er nog nooit van gehoord… Best begrijpelijk, aangezien het zo klein is, maar ‘mijn’ eilandje is zeker de moeite! Malta ligt in het midden van de Middellandse Zee, net onder Sicilië. En bij deze raad ik iedereen aan om van onze cultuur en levensstijl te komen proeven!
Waar kan je me vinden?
Iedereen is welkom op mijn blog, die een tot twee keer per week wordt bijgewerkt: http://amycolman.blogspot.com
Mailen kan op amycolman@hotmail.com en vrienden van toen mogen me gerust toevoegen aan hun Facebook-vriendenlijst!
Ann en Amy hebben een Facebook-groep opgestart voor ex-Lyceum-gangers die (al dan niet tijdelijk) in het buitenland wonen of van plan zijn die stap te zetten. De groep heet ‘Gisteren op het Lyceum. Vandaag in het buitenland.’ en iedereen is welkom!
Veel plezier op de openscholendag!
Technologie opent veel deuren en brengt mensen dichterbij…
Ann was een van mijn lievelingsleerkrachten op het Lyceum: een supergezellige, goedlachse jongedame die haar leerlingen vol enthousiasme aardrijkskunde bijbracht en op de hoogte hield van haar avonturen als jonge mama (soms was ze wel eens vijf minuutjes te laat omdat een van haar zoontjes op haar kleren had overgegeven).
We zagen elkaar in 2005 terug op een Lyceum-reünie, net toen zij op het punt stond te vertrekken naar de VS en ik overwoog om naar Malta te verhuizen. Ze beloofde me contact te houden en inderdaad… ik ontving prompt een mailtje met een link naar haar fotoalbum, waar haar nieuw leven in de VS prachtig in beeld wordt gebracht.
Toen Ann besliste een blog aan te maken, werd ik een trouwe lezeres en... haar verhalen waren zo’n grote inspiratie dat ik ook de stap zette naar de blogwereld. Nu lees ik alles over haar leven in de VS en krijgt zij alles te horen over mijn avonturen in de Middellandse Zee.
Even opfrissen…
Sommigen kennen me als de luidruchtige ex-studente Latijn-Moderne Talen die maar al te graag het woord nam. Anderen als de half Italiaanse, half Belgische die droomde van een taalgebonden carrière in verre oorden. Rinkelt er geen belletje?
Ik ben Amy Colman en heb van 1996 tot 2002 (als ik me niet vergis… cijfertjes zijn nooit mijn sterkste punt geweest!) Latijn-Moderne Talen aan het Koninklijk Lyceum gestudeerd.
Ik denk met plezier terug aan mijn Lyceum-jaren: van de uitstappen naar Tsjechië, Polen, Engeland en Rome tot de openschooldagen en ja, zelfs de examenperiodes… toen de Latijnse vaak een dagje langer examens moest afleggen en iedereen ons maar al te graag uitlachte.
Na zes boeiende en gezellige jaartjes op het Lyceum besloot ik – niet onverwachts – vertaler/tolk EN-IT-NL te studeren aan de Brusselse Vlekho (die nu deel uitmaakt van de HUB). In mijn eerste licentie verbleef ik in het kader van het Erasmus-programma vijf maand in het Italiaanse Forlì, waar ik mijn vriend Andre’ leerde kennen. Hij bleek Maltees te zijn (en ik wist natuurlijk totaal
niet waar Malta lag… m’n grootste flater sloeg ik toen ik hem vroeg of Malta bij Portugal lag! Ann, maak je geen zorgen… ’t is zeker jouw fout niet! Ik zat die les waarschijnlijk te babbelen of weg te dromen…).
Ik studeerde in juni 2006 af als tolk en zette nog geen twee weken later de grote stap: ik vertrok met mijn koffer van 20 kg richting Malta, een eilandje van amper 316 km² in de Middellandse Zee.
Ondertussen woon ik hier al bijna drie jaar samen met Andre’ en onze zwarte labrador retriever Gizmo in ons eigen appartementje met prachtig zicht op de helderblauwe zee. Zalig gewoon. Ik werk als vertaalster (actief NL en EN, passief NL, EN, IT en FR) voor een Gents vertaalbureau (van thuis, erg handig!) en Andre’ is manager van een departement van de Maltese Kamer van Koophandel.
Omdat ik zo van talen hou, ben ik Maltees aan het studeren (drie cursussen achter de rug en nu een beetje zelfstudie wegens tijdgebrek). Maltees is een combinatie van Arabisch, Italiaans en Engels: niet eenvoudig dus! Engels is hier de tweede officiële taal en bijna iedereen spreekt ook Italiaans, maar ik vind het een leuke uitdaging om me te verdiepen in deze toch wel erg bijzondere mengeling van drie totaal verschillende talen.
Ik heb nog geen moment spijt gehad van mijn beslissing om te verhuizen, integendeel, ik raad het iedereen aan! België heeft een zekere charme, maar wie wil nu niet op een zonovergoten eilandje wonen met twee knapperds als Andre’ en Gizmo?
MINIQUIZ: Amy gisteren en vandaag
Amy’s leerkracht Latijn:
a) zwaaide steeds met zijn houten stok boven haar hoofd om Rome aan te duiden op de kaart
b) liep in Rome rond met een Pikachu-ballon om de weg aan te duiden
c) houdt een lijstje bij met de studies en carrière van zijn ex-studenten
Antwoord: a, b én c. Inderdaad, als je even suf was in de klas, durfde Eddy Nuydt je wel eens wakker schudden door met zijn houten stok Rome aan te duiden op de driehonderd jaar oude kaart boven Amy’s hoofd. Tijdens de traditionele reis naar Rome kreeg Eddy inderdaad een Pikachu-ballon cadeau (het gele cartoonpersonage dat toen ‘in’ was) om zijn studenten de weg te wijzen en ja hoor, hij houdt al jaren de evolutie van zijn studenten bij: op elke reünie staat gegarandeerd een rondvraag op het programma. Eddy, you’re the best!
Amy heeft:
a) een jaartje Grieks gestudeerd
b) een jaartje economie gestudeerd
c) geen van beide
Antwoord: a. In het tweede middelbaar besloot ik Grieks te studeren om niet te moeten deelnemen aan de dissectie van het konijn, die in het leerplan stond van de groep Latijn-Wetenschappelijk Werk… Het mocht niet zijn… de leerkracht wetenschappelijk werk haalde de hele groep Grieks uit de klas om met een strootje de longen van een dood konijn op te blazen. Walgelijk! Economie had ik twee uurtjes per week op de hogeschool… ’t is nooit mijn sterkste vak geweest!
Mijn nieuwe woonst ligt:
a) ten zuiden van Sicilië
b) ten zuiden van Spanje
c) net onder Sardinië
Antwoord: a. Velen hebben er nog nooit van gehoord… Best begrijpelijk, aangezien het zo klein is, maar ‘mijn’ eilandje is zeker de moeite! Malta ligt in het midden van de Middellandse Zee, net onder Sicilië. En bij deze raad ik iedereen aan om van onze cultuur en levensstijl te komen proeven!
Waar kan je me vinden?
Iedereen is welkom op mijn blog, die een tot twee keer per week wordt bijgewerkt: http://amycolman.blogspot.com
Mailen kan op amycolman@hotmail.com en vrienden van toen mogen me gerust toevoegen aan hun Facebook-vriendenlijst!
Ann en Amy hebben een Facebook-groep opgestart voor ex-Lyceum-gangers die (al dan niet tijdelijk) in het buitenland wonen of van plan zijn die stap te zetten. De groep heet ‘Gisteren op het Lyceum. Vandaag in het buitenland.’ en iedereen is welkom!
Veel plezier op de openscholendag!
Wednesday, May 6, 2009
Update: crazy Gizmo
First of all: a big THANK YOU to everyone who helped us with the whole “Gizmo gone insane” issue. After lots of tiring discussions and panic attacks, last Wednesday we decided to take Gizmo to his first obedience class.
We opted for an obedience and agility course at Luxol Grounds. Gizmo’s agility is without a doubt his strong point: stealing knickers and socks from the laundry basket without anyone noticing until his tail starts wagging at full speed and he starts running across the living room… that’s what he does best. Obedience, well that’s a different story…
We arrived at Luxol (an enormous parking lot) expecting to find a small group of dog lovers, but much to our surprise there were tons of people. The dogs were subdivided into groups, each led by an experienced trainer (ours was something like “pre pre beginners”… need I say more?).
The school is run – I was told – by an ex-police dog trainer. And I think that description matches the stern little man we met as soon as we arrived: he grabbed our dog’s choke chain and told us we “got it all wrong”. Ok, we had bought the new choker literally four hours earlier so yes… we did probably get it all wrong. Then all the newcomers (about 15 in all) were told to stand in line with their dogs beside them. Not Gizmo, though. He had never seen that many dogs at once and couldn’t refrain from scanning the entire parking lot, sniffing around, licking his classmates and wagging his tail, of course…
Andre’ and I were asked to decide which one of us would be Gizmo’s master. Since I spend more time with him, I told our trainer I wanted to give it a shot. Bad, bad idea! Gizmo is strong, very strong. And big, no, enormous. So to avoid sending me home with purple hands and tense muscles, I only got to do part of the exercises: no zigzagging between dogs, but simply walking in a straight line, for example. And he wasn’t allowed anywhere near the other dogs during the walking exercises… too much distraction! At one point, he decided he needed a wee during training... just to make mummy turn bright red...
After talking to the trainer, who advised Andre’ to take over as Gizmo’s master, I returned home with sore hands and extremely painful shoulder blades… and a sense of defeat. However, yesterday Andre’ bravely took Gizmo to his second lesson and while I stood in a corner I thought to myself: “Look at my boys turning into men…” And all was well once again…
In the car Andre' told me there was a small incident, though. Gizmo kind of exposed his private parts (he just couldn't bear all the excitement) and the trainer told Andre': "Get your dog some underwear next time!" That's our Giz...
Gizmo will become the greatest dog in the whole world… or within a 100-m radius… He can do it!
We opted for an obedience and agility course at Luxol Grounds. Gizmo’s agility is without a doubt his strong point: stealing knickers and socks from the laundry basket without anyone noticing until his tail starts wagging at full speed and he starts running across the living room… that’s what he does best. Obedience, well that’s a different story…
We arrived at Luxol (an enormous parking lot) expecting to find a small group of dog lovers, but much to our surprise there were tons of people. The dogs were subdivided into groups, each led by an experienced trainer (ours was something like “pre pre beginners”… need I say more?).
The school is run – I was told – by an ex-police dog trainer. And I think that description matches the stern little man we met as soon as we arrived: he grabbed our dog’s choke chain and told us we “got it all wrong”. Ok, we had bought the new choker literally four hours earlier so yes… we did probably get it all wrong. Then all the newcomers (about 15 in all) were told to stand in line with their dogs beside them. Not Gizmo, though. He had never seen that many dogs at once and couldn’t refrain from scanning the entire parking lot, sniffing around, licking his classmates and wagging his tail, of course…
Andre’ and I were asked to decide which one of us would be Gizmo’s master. Since I spend more time with him, I told our trainer I wanted to give it a shot. Bad, bad idea! Gizmo is strong, very strong. And big, no, enormous. So to avoid sending me home with purple hands and tense muscles, I only got to do part of the exercises: no zigzagging between dogs, but simply walking in a straight line, for example. And he wasn’t allowed anywhere near the other dogs during the walking exercises… too much distraction! At one point, he decided he needed a wee during training... just to make mummy turn bright red...
After talking to the trainer, who advised Andre’ to take over as Gizmo’s master, I returned home with sore hands and extremely painful shoulder blades… and a sense of defeat. However, yesterday Andre’ bravely took Gizmo to his second lesson and while I stood in a corner I thought to myself: “Look at my boys turning into men…” And all was well once again…
In the car Andre' told me there was a small incident, though. Gizmo kind of exposed his private parts (he just couldn't bear all the excitement) and the trainer told Andre': "Get your dog some underwear next time!" That's our Giz...
Gizmo will become the greatest dog in the whole world… or within a 100-m radius… He can do it!
Subscribe to:
Posts (Atom)
